Bu gün şəhid Ziya Gözəlovun doğum günüdür

27 sentyabr 2020-ci ildə Azərbaycan Silahlı Qüvvələri tərəfindən erməni işğalı altında olan ərazilərin azad edilməsi üçün başlanan Vətən müharibəsizamanı Füzuli rayonu uğrunda gedən döyüşlərdə düşmənlərə qarşı böyük mərdliklə döyüşüb.

Oktyabrın 14-də Ağdərə istiqamətində yaralı komandirinin həyatını xilas edərkən şəhid olub. Nəşi 22 noyabr 2020-ci ildə Masallı rayonunun Çaxırlı kənd məzarlığında izdihamla dəfn olunub . Subay idi...

Azərbaycanın ərazi bütövlüyünün təmin edilməsi uğrunda döyüş əməliyyatlarına qatılan və hərbi hissə qarşısında qoyulmuş tapşırıqların icrası zamanı vəzifə borcunu şərəflə yerinə yetirdiyinəgörə Azərbaycan Respublikasının Prezidentinin dekabr 2020-müvafiq Sərəncamına əsasən Ziya Zahid oğlu Gözəlov ölümündən sonra “Vətən uğrunda”, “Cəsur döyüşçü”,““Suqovuşanın azad olunmasına görə”medalları ilə təltif edilib.

Əhli-beyt aşiqi, vətən sevdalısı Ziyanın qəlbi nəsil şəcərəsinə və nəcabətinə görə öz dövrünün tanınmış seyidi Mirələm ağa ocağından nur almışdı.Bəzən o özü də yoluna işıq salan, dilinə haqq sözü gətirən, onu qəhrəmanlığa səsləyənSİRRİN fərqinə varmırdı. Nənəsi Zöhrə Rzayevabu “sirri” özünün də, həyat yoldaşının da seyid nəslindən olduğuna bağlayaraq deyir: “Dədəmin cəddi haqqı, Ziya hələ hərbi xidmətə yola düşməmiş ona hər şey əyan olmuşdu. Əlini sinəsinə qoyub dedi ki, nənə, mən əsgər gedəndən 9 ay sonra müharibə başlayacaq, 30 iləyaxın işğal altında olan torpaqları bax, bu nəvən azad edəndən sonra şəhid olacaq...”

... Son dəfə öz əli ilə yeni il yolkası bəzəyəndə və önündə dayanıb şəkil çəkdirəndə də buna bənzər fikirlər söyləmişdi:“Mən bu illik burdayam, gələn il Allah bilir haralarda olacağam...”Ziyanın anası Kəmalə xanım deyir ki, uşaq yaşlarından fikri-zikri böyüyüb əsgər getmək, ermənilərdən xalqımızın qisasını almaq idi. “Ziya çox vətənpərvər uşaq idi. Arzusu Vətən uğrunda şəhid olmaq idi. O, mənim arzularımı yarımçıq qoydu, amma öz arzusuna çatdı.”

Anasına, nənəsinə şəhid olsam, başınızı dik tutarsınız, heç vaxt ağlamazsınız deyən Ziyanın hərbi xidmətinin 9 - cu ayının tamam olmağına

3 gün qalmış Vətən müharibəsi başladı.

Ziya yeniyetməlik illərində idmanın futbol və güləş növləri ilə məşğul olub. Güləş müəllimi tanınmış məşqçi İlyas İsayevölkəmizi beynəlxalq yarışlarda təmsil edənonlarca gənc idmançı yetişdirib. Ziya idmanla məşğul olmaqla yanaşı, erkən yaşlarından əlini zəhmətə alışdırmışdı. Əmisi Mirağa deyir ki, zəhmətsevərliyi ilə kənddə hamının hörmətini qazanmışdı. “Öz at-arabası ilə təsərrüfat işlərində camaata kömək edərdi. Xidmətinin qarşılığında ona pul veriləndə almağa xəcalət çəkərdi... Gözü-könlü tox uşaq idi. Bir dəfə Novruz bayramında bizə papaq atmağa gəlmişdi. Papağın içinə qoyduğu kağız parçasına yazmışdı. “Əmi, bayram payın 2 manatdan nə az olsun, nə çox...”

Mirağa ürək ağrısıyla onu da bildirdi ki, Vətən müharibəsinin şəhidlərinin şəkillərinə baxanda görürsən ki, hamısı bir-birindən gözəl, yaraşıqlı gənclərdir. “Allah elə bil onları şəhid olmaq üçün seçmişdi...Biz isə hələ də ümüdlə gözləyirik ki, mənim gözəl, qabiliyətli qardaşım oğlu Ziya əsgərlikdən qayıdıb gələcək...”

Oktyabrın 14-də Ziya ailəsi ilə telefonla əlaqə saxlayıb. Bu ondan gələn sonuncu zəng olub. Tərtərin Talış və Suqovusan kəndlərinin işğaldan azad edilməsi zamanı döyüşlərdə bacarığı və mətinliyi ilə seçilən Ziya qoynunda saxladığı üçrəngli bayrağı Şuşada dalğalandırmaq ümidi ilə səngərdən səngərə atılıb.

Növbəti əks-hücum əməliyatı zamanı komandiri baş leytenant Murad İbadov ağır yaralanır. Ziya onu xilas etməyə gedəndə qoynundan çıxartdığı bayrağı yaxınlığında dayanan əsgər yoldaşına uzadıb: “Bu bayrağı Şuşada dalğalandıran gün məni xatırlayarsan!”-deyir. Düşmən tərəfindən atılan fasiləsiz minamiyot atəşinə məhəl qoymadanyaralı komandirinə yaxınlaşır. Bu zaman yaxınlığına düşən mərmi hər ikisini ölümcül yaralayır. Komandirlə əsgər bir-birini qucaqlayaraq şəhid olurlar...

Əmisi Mirağanın dediyinə görə, şəhid olandan xeyli sonra Ziyanın nəşini döyüş meydanından cəlilabadlı bir idmaçı-döyüşçü çıxarıb. “Mən onun nəşini gözlərimlə gördüm. Şəhid olmamışdan əvvəl onun üzündəki ifadələr olduğu kimi qalmışdı.”

Görəsən, o an Ziya nə düşünüb?Bəlkə əsgər yoldaşına verdiyi bayrağın tezliklə Şuşada dalğalanacağı anı? Bəlkə son dəfə bəzədiyi yolkanın yanıb-sönən işıqlarını göz önünə gətirmişdi?!Deyə bilmərəm. Amma onu bilirəm ki, Ziyanın üzündə əbədi həkk olunmuş o nurqəlbində daşıdığı Vətən sevgisinin, Əhli-beyt eşqinin parlaq nişanəsiydi...

... O gün atası Zahidə dünyanın ən ağır yükü olan oğul tabutunu son mənzilə yola salmaq, Zöhrə nənəyə 19 yaşlı nəvəsinin tabutunun arxasınca ağı demək, qardaşına isə cənazəsinin büküldüyü bayrağı öpmək qismət oldu.Ziya da qəhrəmanlığı ilə babaları kimi yaddaşlarda iz qoydu.Yazıma yekin vurmaq istəyirdim ki, rejissor dostum Elçin Cahangirli müharibə mövzusunda çəkdiyi filmin bir-neçə fraqmentini mənə yolladı. Kadrlarda Zəfər bayrağımız dalğalanan Şuşada Alim Qasımovun səsi ərşə ucalırdı..

44 günlük yol aşarıq,

Qaya keçib dağ aşarıq.

Payızda qalxıb coşarıq,

Qaynayarıq sellər kimi,

Selimizdən doğularıq.

Dünyanın çoxu - azıyıq,

Od oğluyuq,od qızıyıq.

Yandı deməyin bu yazıq,

Külümüzdən doğuluruq.

Bu elə bil səltənət ki,

Şəhid verən şəhadət ki,

Tanrı verən bir hikmət ki,

Ölənimiz Vətən doğur-

Öümüzdəndoğuluruq.

...Aliminsəsi pilə-pilə nurüzlü şəhid Ziyanın özü kimiTanrı dərgahına yüksəlirdi.