YENİ KİTABLAR

Bu gün, 12:10
Maraqlı

Şakir Mahmudlunu uzun illərdir tanıyıram, onun “İtlirilmiş kənd” adlı romanı ilə də tanışam. İndi isə şeirlərini oxuyuram və mənim diqqətimi çəkən əsas məqam Şakirin şeirlərindəki səmimiyyət oldu. Şakir hansı mövzuda yazır yazsın, səmimidir, hadisələrə olduğu kimi yanaşmağı, ədalətlə düşünməyi və hər şeyi potik düşüncədən uzaqlaşmadan görməyi bacarır. Bir qələm adamı üçün də ən önəmli məqamlardan biri məhz budur. İstər faciədən yazsın, istərsə də xoşbəxtlik hissindən, daim ədalətli olsun, səmimi yanaşsın, poetik düşünsün. Bu mənada Şakir Mahmudlu imzası Azərbaycan ədəbi tarixində öz yerini tutmuş imzadır.

İndi isə Şakirin müxtəlif mövzularda yazdığı şeirlərdən bir neçə misal çəkək və düşünək. Elə ilk olaraq türkçülükdən yazdığı, milli düşüncələrə söykəndiyi, gənclərdə milli ruhu oyada bilən şeirlərə baxaq:

Türkün türkdən savayı,

Dostu yox, qardaşı yox.

Hayqır, dünyaya, hayqır,

Haqlı olduğunu de!

Qorxma, qardaşım, qorxma,

Türkəm deməkdən qorxma!

Türk olduğu ilə fəxr edən və bunu bütün dünyaya hayqıran müəllif burada həm də səmimi və ədalətlidir, “haqlı olduğunu de” misrası ilə şair öz ədalətini, redaktəsiz hiss və duyğuları ilə səmimiyyətini göstərir. Və ya:

Gün olsun, Zəngəzur elinə gedək,

Göyçəyə də gedək, biz tarix yazaq.

Dərbəndin şəninə nəğmələr düzək,

Deyim, gözün aydın, Azərbaycanım!

Göründüyü kimi, burada da Şakir öz kimliyindən, tarixindən, poetik düşüncəsindən kənarda qalmayıb, səmimi şəkildə tarixə gülümsəyir, həm tarixi torpaqların bir gün “şəninə nəğmələr düzək” deyir, həm də özü bu nəğməni qoşur, şeirlə deyir.

Şakir Mahmudlunun bütün şeirləri mübaliğəsiz, tərifsiz, şişirdilmədən və həqiqətə söykənən poetik düşüncələrin məhsuludur. O, öz şeirində qafiyədən çox həqiqət axtarır, yalansız cəmiyyət arzulayır, xəyanətsiz sevgi istəyir.

Çıxart həyatından, çıxart sən məni,

Qoyma, yuxuna da gəlim gecələr.

Yarım olan, yarı canım sən idin,

Yuxuda da mən həsrətəm üzünə.

Səmimi olmayan qələm sahibi etiraf edə bilməz. Şakir sevgi şeirlərində daha çox səmimi hislərini dilə gətirir. Həm “yuxuna gəlməyə qoyma məni” deyir, həm də “yuxuda sənə həsrətəm” deyir. Çünki eşqə çatmış insan üçün yar olmaq o insanın canının yarısı olmaqdır və bunu Şakir etiraf edir. Başqa bir şeirdə isə belə deyir:

İlahi eşq bilib sevdim,

Sənli idim, sənsiz oldum.

Qırdın ürəyimi, qırdın,

Gərək, sevməyəydim səni!

Bəlkə də yox idin heç sən,

Bir heçi sevmişəm, demək.

Heçi sevib, heç olmuşam,

Gərək, sevməyəydim səni!

İlahi eşqə çatmaq üçün hər insan sevgi zərrələrindən, daha döğrusu, sevgilinin ağırlıq mərkəzindən keçməlidir. Yuxarıdakı şeirdə Şakir Mahmudlu fəlsəfi düşünür, bildirir ki, ilahi eşqə getdiyimiz yolda ağırlıq mərkəzindən keçəcəyimiz sevgini də düz seçməliyik, əks halda eşqə çata bilmərik. Uşaqlıqda qaçarkən hamımız yıxılıb dizimizi əzmişik, amma nə üçün qaçdığımız hədəfə çatanda dizimizin qanı da bizə xoş gəlib, ağrı hiss etməmişik.

Ağırlıq mərkəzi olmayan sevgi də belədir, ilahi eşqə çatdırmaz insanı. Şakir məhz bunu qeyd edir, bildirir ki, ilahi eşqə çatmamaq heçi sevməkdir, ağırlıq mərkəzi olmayan sevgilər aldadıcıdır, o sevgilərdə insan özü də heçləşir, amma eşqə çatdığın halda sevginin bütün acıları sənə xoş gəlir.

Şakir Mahmudlu haqqında çox danışmaq olar, onun şeirlərini oxuduqca oxumaq istəyirsən. Mən Şakiri yeni kitabının çapına görə təbrik edirəm və ona uğurlar arzulayıram.

Nəriman Həsənzadə,

Xalq şairi.