Qazi: Oğlum olsa, ona şəhid komandirimin adını qoyacam
Qazi: Oğlum olsa, ona şəhid komandirimin adını qoyacam27 sentyabr - 10 noyabr. Bu Azərbaycan xalqının unutmayacağı , 44 günlük müqəddəs Vətən müharibəsi, zəfər müharibəsinin tarixidir. İgid vətən oğullarının qəhrəmanlıq hekayələrindən hələ çox danışılacaq, çox dastanlar yazılacaq.
Bugünkü qəhrəmanımız Vətən müharibəsinin odundan, alovundan keçmiş qazi Nuri Cavid Vidadi oğludur. Cavid 1999-cu il fevralın 15-də Masallı şəhərində (İsgəndərli yaşayış məntəqəsində) dünyaya göz açıb.
- Cavid, müharibə başlayana qədər hamı düşünürdü ki, gənc nəsil Qarabağı unudub. Vətən çağırmasaydı müharibəyə getmək istəyərdiniz?
-2 il öncə həqiqi hərbi xidmətdə olmuşam. İyul döyüşləri zamanı könüllü olaraq Səfərbərlik Xidmətinə və Müdafiə Nazirliyinə müraciət etmişdim. Vətən müharibəsi başlayan gündən könüllü oldum və döyüşlərdə iştirak etdim. 44 günlük müharibənin 36 gününü döyüş bölgəsində, ön cəbhədə - Füzuli, Cəbrayıl, Hadrut və Şuşa istiqamətlərində gedən döyüşlərdə iştirak etmişəm.
şəkildə: Nuri Cavid- Həkim dedi ki, bu müharibə sənin bədənində daşıyacağın xatirə buraxıb?
- Hə. Noyabrın 1-i qəlpə yarası aldığım üçün xəstəxanaya yerləşdirildim. Qolum, çənəm və bud hissəmdə 4 qəlpə var. Onları çıxartmaq mümkün olmadı. Çünki sinir toxumalarına çox yaxındır.
- Döyüşçülərdə ruh yüksəkliyi necə idi? İnanırdınız ki, qələbə bizim olacaq?
- Könüllülərimiz, zabitlərimiz, komandirlərimiz, hamı yüksək döyüş əhval- ruhiyyəsində idi. Biz bilirdik ki, qələbə əldə edəcəyik. Hətta yaralı olduğumuz halda belə komandirlərdən gizlədirdik ki, bizi geri göndərməsinlər. Son nəfəsimizə kimi döyüşmək idi fikrimiz. Şəhidlərimizin qisasını almaq, 30 illik həsrətə son qoymaqdan başqa bir şey düşünmürdük. Biz hər şeyi gözə almışdıq. Vətənimiz üçün canımız fəda.
- Ön cəbhədə baş verənlərdən, döyüş yoldaşlarınızdan danışmağınızı istərdik.
- Bir komandirimiz var idi. O, ilk getdiyim gündən fərqliliyi ilə mənim diqqətimi çox cəlb edirdi. Komandir, baş leytenant Səid Rəşidzadə könüllü olaraq cəbhəyə gəlmişdi. Qorxmaz, şücaətli bir insan idi. Səid bayrağa görə özünü fəda etdi. Hadrutun ilk yüksəkliyində üçrəngli bayrağımızı sancmaq üçün təpəyə qalxmışdı. Bir neçə saat öncə bizimlə deyib-gülən insan gözümüzün qarşısında düşmənin snayperinə tuş gəldi və şəhid oldu. Mən söz vermişəm, inşallah əgər oğlum olsa, komandirimin xatirəsini yaşatmaq üçün adını Səid qoyacağam.
şəkildə: Səid RəşidzadəKapitan Elbrus Mikayılov da komandirlərimizdən idi, könüllü olaraq gəlmişdi. Çox bacarıqlı, təcrübəli, ağıllı, savadlı bir insan idi. Biz ondan həm həyat, həm də döyüş təcrübəsi qazandıq. Yaralı əsgərlər üçün canı bahasına olsa belə, əlindən gələni edirdi.
Baş Leytenant Allahyar Telmanlı 2016-cı il aprel döyüşlərində snayper yarası almışdı. Buna baxmayaraq o yenə də vətən müharibəsi başlayanda könüllü olaraq ordu sıralarına yazılmışdı. Vətən sevgisi onun üçün hər şeydən öndə idi. Döyüş zamanı yenidən snayper atəşinə tuş gəldi, şəhidlik məqamına yüksəldi.
şəkildə: Elbrus MikayılovMasallı rayonunun Boradigah qəsəbəsindən olan vətənin qeyrətli, mərd oğlu Rükabzadə İbrahim Rasif oğlu vətən müharibəsində qəhrəmancasına şəhid olan qardaşlarımızdan biridir. İbrahimin Zəngilan, Qubadlı, Cəbrayıl rayonlarının alınmasında payı olub. Xocavənd-Xankəndi istiqamətində şücaət göstərərək haqqın dərgahına qovuşdu. Rükabzadə İbrahim atasına son zəngində "Mənim zəngimi daha gözləməyin. Ata, sənə elə bir sənəd verəcəm ki, o sənədin qiyməti olmayacaq”, deyə bildirib.
şəkildə: İbrahim Rükabzadə Biz ermənilərin nə qədər döyüş silahlarını və maşınlarını ələ keçirmişdik. Kapitan Ülvi Hüseynov əslən Naxçıvan rayonunun Sabir kəndindən idi. O qədər qorxmaz, mərd insan idi ki, ermənilərin tankını ələ keçirmişdi və həmin tankla kəndə düşüb əsgərlər üçün ərzaq, paltar gətirmişdi. Təsəvvür edin, özünü necə təhlükəyə atmışdı. Biz həmin ərzaqla 5-6 gün dolana bildik. Yaralı halda eşitdim ki, qələbəyə 4-5 gün qalmış şəhadət məqamına yüksəlib. İnanın, hələ də özümə gələ bilməmişəm.
- Əsgərlərlə bağlı yayılan şəkillərə baxıb qürur duyuruq. Bir şəkil var idi –əsgər öz yaralı döyüş yoldaşını çiynində daşıyır.
- Bəli. Şuşada biz yaralananda 15 nəfər, bəlkə də daha çox yaralımız var idi. Özümüz yaralı olsaq belə, ayağından zədə alıb gəzə bilməyən döyüş qardaşlarımıza kömək edirdik. Son gücümüzə qədər hamımız bir-birinə yardım edirdik.
- Əsgərlərə yardım məqsədli soyqatlar və məktublar göndərilirdi. Həmin ərzaqlar, məktublar sizə gəlib çatırdımı?
- Bəli çatırdı. Bizə məktublar yazırdılar. Açıb oxuduqda çox təsirlənirdik. Ərzağın üzərində bir məktəbli uşaq məktub göndərmişdi. Heç unutmaram, məktubun birində yazıımışdı: “Səninlə fəxr edirik! Azərbaycan əsgəri, irəli!”. Biz o məktubları oxuduqca daha da çox ruhlanırdıq.
- Qəhrəmanlıq necə hissdir?
- Biz Qarabağ qaziləri özümüzü qəhrəman hesab etmirik, çünki əsl qəhrəmanlar şəhidlərdir. Onların yanında bu adı özümüzə layiq görmürük. Şəhidlərimizin sayəsində biz qələbə əldə etmişik.
- Müharibədən sonra hamı əsgərlər üçün əlindən gələni etməyə çalışır. Bu diqqət, qayğını görə bilirsinizmi xalq tərəfindən?
- Xəstəxanaya analarımız, bacılarımız qurbanlar kəsib gətirirlər. Bizə əllərindən gələni etməyə çalışırlar. Qürurvericidir bu. Hər kəs bu müharibədə əlindən gələni etdi.
- Siz, qazi və şəhidlərimizin qanı bahasına alınan o torpaqlara getmək istərdinizmi?
- Əlbəttə. O torpaqlara həm hüznlə, həm də sevinclə gedəcəyik. Bir yandan kədərlənirik ki, bir səngərdə yatdığımız, bir yerdə çörək kəsdiyimiz insanları itirdik. Digər yandan isə sevinc hissi keçiririk ki, şəhidlərimizin qanı yerdə qalmadı, qisasları alındı.
Leyla Mirzə,
“Bizim yol”.
